Banken- en schuldencrisis: symptoom of oorzaak?

door Rene Verstraeten
(Aalter )

Het is best mogelijk dat de bankencrisis niet meer is dan een symptoom van een onderliggende oorzaak: het te groot worden van de staat. Politiek is altijd al een zaak van "cliëntelisme" geweest met een groot en steeds groter aantal "cliënten", die de staat voor hun inkomenskarretje willen spannen. Een staat die overigens al meer dan de helft van het BNP uitgeeft en daarnaast via wetgeving nog een groot aantal zaken regelt. Allemaal zeer democratisch tot stand gekomen, maar soms volkomen improductief.

De staat klimt nu op tot superondernemer in de vorm van kapitaalverschaffer van windparken en roept daarnaast, via subsidies en reguleringen, een pseudomarktsysteem in het leven. Dat mondt nu uit in windparken in zee die met "vers gedrukte" euro's van de ECB worden gefinancierd, terwijl de Magnumcentrale stilstaat en dus geen 'belasting' oplevert. Geen enkel "groen" doel wordt met de geplande zeewindparken gediend, zelfs geen brandstofbesparing, vanwege de compenserende werking van de door de aanbodfluctuaties veroorzaakte omzetrendementverlaging in de nu noodzakelijk laagrendements-, maar snel opstartende back-up centrales. Toch gaan dergelijke plannen gewoon door. Tenslotte is D. Samsom een ex-Greenpeace activist. In het huidige centrale elektriciteitsverzorgingssysteem wordt overigens nog steeds zoveel stroom gemaakt als nodig is.

Het "uit de (staats)kas vreten" is overal doorgedrongen. Mocht een marktgeoriënteerd bedrijf in dezelfde mate ondoelmatig zijn, dan zijn er concurrenten die goedkoper kunnen produceren, waardoor het bedrijf zwak zou worden en ter ziele gaat. Hierdoor doen genoemde excessen zich in de "vrije" markt minder voor.

De staat heeft geen concurrent, tenzij de staat in oorlog is met andere staten. Binnenlandse machtsconcurrentie ondervindt de staat niet. Eenmaal wetten aangenomen die niet functioneren, eenmaal financieringsstromen op gang laten komen, eenmaal wat asielzoekers faciliteren en je zit er jarenlang aan vast en je moet wachten tot het democratisch proces het probleem, tegen de wil van een groot aantal cliënten in, repareert.

Het parlementaire systeem zit muurvast, zodat veranderingen via de politiek uitgesloten zijn. Bovendien is de journalistiek soms net zo hard de weg kwijt en bedrijft het vaak ordinaire propaganda voor een specifieke cliëntengroep.

In het klimaatdossier is een onwetenschappelijke houding aangenomen ten opzichte van critici die een genuanceerder beeld van de klimaatproblematiek schetsten, zoals Marcel Crock en Hans Labohm. Het heeft jaren geduurd voordat hun kritiek, en die van buitenlanders die parallelle standpunten innamen, gehoord werd. Desondanks vervolgt men nog zonder schaamte de oorspronkelijke strategie. Deze klimaatpolitiek is nu een uitermate geld verkwistende zaak geworden van biomassa die verplicht toegepast moet worden met allerlei rampzalige ontwikkelingen tot aan hongersnoden door landbouwareaalsubstitutie toe.

Gebaseerd op een wetenschappelijke hersenschim werden wetten aangenomen die totale kapitaalvernietiging aan het veroorzaken zijn. Elke windmolen is eigenlijk gedeeltelijk, maar vaak voor de volle 100%, gebezigde kapitaalvernietiging. Zonnecellen zijn per eenheid energieproductie een factor 50 duurder dan kerncentrales. Maar het politiek cliëntelisme en goedbetaalde bangmakers hebben die zaak dichtgegooid en gaan voor subsidie op een "duurzame" energievorm die nooit winstgevend kan zijn onder normale omstandigheden. Helaas ook weinig duurzaam bij nadere berekening, en vaak niet wereldwijd en voldoende opschaalbaar.

Geld bijdrukken door de ECB laat toe dat deze schijnoplossingen politiek opgevoerd kunnen worden en dat er zelfs steeds meer projecten worden opgestart. Daarom is de huidige crisis geen bankencrisis, maar een goed weggecamoufleerde politieke crisis van een systeem dat moet veranderen, maar dat niet wil.

De overheid is de grootste participant in de maatschappij die het meeste uitgeeft en juridisch het sterkst staat. De staat zou weer kleiner moeten worden en de zaken weer moeten laten organiseren door kleinere entiteiten zonder continu ingrijpen. De huidige gang van zaken levert steeds wat winnaars op, terwijl over de verliezers niks gezegd wordt. Er is geen enkel inzicht meer in het geldgebruik van de staat onder de huidige omstandigheden. Er is geen controle meer op de efficientie waarmee kapitaal wordt aangewend.

Economie is de wetenschap die de doelmatige sturing van het gebruik van de middelen moet garanderen. De huidige geldpolitiek genereert een goed verborgen inflatie die met politieke trucs uit de openbaarheid wordt gehouden. Men zou schrikken van de ware omvang van de inflatie en de daarmee gepaard gaande levenskostenstijging. Bezuinigen is maar een deel van het probleem. Heilige politieke huisjes afbreken is het andere gedeelte. Zonder dat is Keynesiaanse stimulering gevaarlijk. Door het goedkope geld stellen politici harde beslissingen uit, met als gevolg dat geldverkwisting gewoon doorgaat, misinvesteringen aan de orde van de dag zijn, en de welvaart met een sneltreinvaart afneemt voor vele groepen (werkende armen in Duitsland, ZZP-ers in Nederland).

Indien we zo doorgaan wordt Europa een arm continent, op dezelfde manier waarop Argentinië ooit zijn welvaart kwijtspeelde. Het verder laten verlinksen en nivelleren en nog verder "micro managen" is slechts een voorbode van nog slechtere tijden, met nog minder initiatief door de onafhankelijke burger, die als "Godot" op de staat blijft wachten voor hij verder kan of eindelijk iets gaat doen. De toekomstige burger wordt meer en meer passief gemaakt. De "politiek likkende pers", die tijdens de "Lehmann 2008" crisis de banken zwart maakten als veroorzakers van de crisis, en de politici die er ronkende linkse retoriek op loslieten, hebben zo de schijn weten te wekken dat het vooral speculerende banken en het bedrijfsleven waren die de instorting op gang brachten.

De politieke beslissers, plus de meegaande verlinkste journalistiek, wisten zo de zieke plekken van de huidige staatsorganisatie uit de wind te houden. Europa is net als de Sovjet-Unie inmiddels te staats georiënteerd, de VS trouwens ook...

De westerse staten werden volledig naar de politieke mode van de jaren '60 gestructureerd. Vandaar dat de klad er nu goed inzit. De jaren '60 sociologen die het voor het zeggen hebben moeten nu gedumpt worden: laten pensioneren en het gedachtegoed aanpassen. Deze "socio", "media" en "-loog" beroepsgroepen waren zo naïef en arrogant dat ze zelfs beslissingen buiten hun competentie naar zich toetrokken. Technologische beslissingen in de klimaatpolitiek worden vooral door hen genomen, en dus door parlementariërs zonder bèta opleiding. De sociologen kunnen gezien worden als het "clientèle" midden- en topkader van de neo-Marxistische maatschappij van nu.

Die "nomenclatura" van ons is het probleem. Een ontwikkeling zoals in Detroit zit er aan te komen voor ieder van ons. Dit was ooit de RIJKSTE stad van de VS (auto-industrie), met hoge belastingen, extreme vakbondseisen, een "alles moet kunnen" mentaliteit op "staats-traktatie" gebied. Detroit heeft waanzinnig slechte scholen ondanks gigantische bestedingen daarin (55% van centraal Detroit kan niet schrijven of basisrekenen). Dit alles kwam tot stand in een uitermate linkse sfeer. Nu zijn ze failliet! Getalenteerde mensen en zij die zich niet wilden laten ringeloren vertrokken. Je kunt sommige dingen niet uit mensen persen met hoge belastingen. Ze doen dan gewoon de dingen niet meer, die ze anders wel zouden doen.