Economische vooruitzichten
Britse economie
Met een verwijzing naar de prestaties van de Britse economie diskwalificeren steeds meer economen het beleid in de eurozone. Na zeven jaar crisis slaat de wanhoop blijkbaar toe en zijn de meeste oplossingen die economen in de media aandragen steeds eenvoudiger te ontmaskeren als Keynesiaanse kwakzalverij. Groot-Brittannië als lichtend economisch voorbeeld ten tonele voeren getuigt namelijk van geopolitieke naïviteit betreffende de muntunie en leidt op termijn tot financiële zelfmoord. Dat laat onverlet dat Europabrede invoering van de euro financieel-economisch én democratisch een faux pas is geweest.
Groot-Brittannië gaat Keynesiaans
Met een krimp van 6% van het BBP kreeg de Britse economie in 2009 een enorme mokerslag. Niet gebonden aan beleidsbeperkingen die landen in de eurozone kennen, gooiden de Britse monetaire en fiscale autoriteiten vervolgens alle trossen los. De Bank of England kocht voor 375 miljard pond Engelse staatsobligaties en de Britse overheid noteerde in de periode 2009-2015 begrotingstekorten van gemiddeld 8%. Er is weliswaar sprake van een dalende trend, maar het tekort is nog steeds groter dan 5%. Groot-Brittannië is dus volledig ‘Keynesiaans’ gegaan en levert daarom interessant vergelijkingsmateriaal op voor de eurozone.
Het dubbele tekort
De Britten hebben noodzakelijke hervormingen van de aanbodzijde van de economie uitgesteld. De arbeidsmarkt is weliswaar vogelvrij verklaard, maar dat lost het fundamentele structuurprobleem niet op. De Britse industrie is onvoldoende in staat om mondiaal te concurreren. Dit manco los je niet op met de geldpers. Het land kent daarom al heel lang een twin deficit. Genoemde begrotingstekorten worden namelijk geflankeerd door enorme handelsbalanstekorten. Het jaarlijks handelstekort bedraagt circa 120 miljard euro, wat leidt tot een structureel betalingsbalanstekort van meer dan 5% van het BBP. Ter vergelijking: Nederland heeft met 9% een van de hoogste betalingsbalansoverschotten ter wereld.
De arbeidsmarkt
10 Downing Street verkoopt het Britse beleid uiteraard als zeer succesvol. De gebezigde mantra bestaat uit een lofzang over bovengemiddelde recente groeicijfers en een afnemende werkloosheid. Over de groeicijfers kan men kort zijn: die zijn kunstmatig en leggen een zware hypotheek op het toekomstige groeipotentieel van de Britse economie. De werkloosheidscijfers zijn uiteraard sterk gecorreleerd met genoemde schuldgedreven groei, maar ook op dit vlak is meer aan de hand. Volgens de International Labour Organisation (ILO) zijn de arbeidsplaatsen die in Groot-Brittannië ontstaan van slechte kwaliteit. Het betreft voornamelijk nul-urencontracten die gericht zijn op laagwaardige binnenlandse diensten.
Het gemiddelde reële inkomen in Groot-Brittannië is in de periode 2010-2014 het sterkst gedaald van alle G20 landen. In 2011 bedroeg deze daling zelfs 3,5%. Het ontbreekt de Britten aan een gezond exportgericht midden- en kleinbedrijf dat banen schept met een hoge toegevoegde waarde. In Germaans Europa staan dit soort exportgerichte ondernemingen juist garant voor goede arbeidsvoorwaarden. De marginalisering van het Britse loongebouw heeft ook vervelende fiscale gevolgen. Hierdoor is een negatieve belastingspiraal op gang gekomen die begrotingsevenwicht onbereikbaar maakt.
Rating agencies
Het is verbazingwekkend dat de internationale rating agencies de Britse economie van een triple-A waardering blijven voorzien. Zou dit iets te maken hebben met de invloed van de machtige London City? Hoe het ook zij, de Franse bank Société Générale hecht weinig waarde aan de Britse triple-A status. Deze bank opende eind 2014 de frontale aanval en adviseerde haar klanten om Britse waardepapieren te verkopen en het Britse pond te mijden.
Wil je reageren op bovenstaand artikel, maak dan gebruik van het contactformulier en je commentaar wordt hieronder geplaatst.
Reacties:
Alle trossen los en toch een sterk Pondsterling t.o.v. de Euro. Dit is toch zeer onlogisch en verhoudt zich totaal niet met de strekking van uw artikel...
